Szósta część Star Treka to pożegnanie z załogą Enterprise. W następnych filmach spod znaku ST będziemy oglądać bohaterów serialu TNG, którzy po siedmiu latach eksplorowania kosmosu na ekranach telewizorów, wreszcie przenieśli się na srebrny ekran. Film ten w związku z tym jest podsumowaniem dotychczasowych wypraw kapitana Kirka, który wraz ze swoimi przyjaciółmi, za trzy miesiące przejdzie na zasłużoną emeryturę. Zanim jednak będzie mógł w spokoju odpoczywać, musi udać się w jeszcze jedną misję. Otóż po ogromnym wybuchu na klingońskim księżycu Praxis, życie wszystkich Klingonów jest zagrożone w wyniku utraty naturalnego satelity i najprawdopodobniej rasa ta wyginie w ciągu 50 ziemskich lat. W związku z tym Klingoni decydują się na zawarcie pokoju z Federacją (z którą walczyli od wielu, wielu lat). Kirk ma za zadanie przewieźć klingońskiego ambasadora na Ziemię, jednakże w wyniku spisku ambasador zostaje zamordowany, a załoga Enterprise wrobiona w zamach...

Do realizacji "Wojny o pokój" został zaangażowany Nicholas Meyer, który już raz nakręcił jeden - i to nie byle jaki bo najlepszy - z odcinków Star Treka czyli "Gniew Khana". Wybór idealny, bo reżyser rewelacyjnie czuje o co chodzi w całym uniwersum, dzięki czemu nakręcił film, który jest kwintesencją Treka oraz jednocześnie przepięknym, podniosłym pożegnaniem. Mamy tu wciągającą fabułę, intrygującą historię dziwnego zachowania Enterprise, poważny proces sądowy, oraz sporo akcji i naprawdę niezłych efektów specjalnych - brak grawitacji, fala uderzeniowa, czy dwóch Kirków. Pomimo małego budżetu udało się twórcom uniknąć kameralności, a VI ogląda się jak prawdziwy blockbuster, który fantastycznie trzyma w napięciu i nie nudzi ani przez chwilę. Co prawda zabrakło w tej części - szczególnie w porównaniu do poprzedniej "Ostatecznej granicy" – dużej dawki humoru, ale to dlatego, że i temat na "Wojnę o pokój" jest dużo bardziej poważny i większa ilość żartów gryzłaby się z poważną atmosferą.

Na uwagę zdecydowanie zasługują świetne, często bardzo trafne dialogi - nawet zabawna kolacja z Klingonami - oraz niezła scena ataku na zamaskowany statek. Zawodzi niestety trochę znów końcówka - cała seria ma z tym problem - która jest zdecydowanie za krótka. Świetnie za to wypada muzyka niezbyt znanego Cliffa Eidelmana, która choć prawie w ogóle nie korzysta z poprzednich motywów przewodnich ani Courage'a, ani Goldsmitha, to rewelacyjnie buduje mroczną atmosferę. Już pierwszy, podniosły utwór grany przy napisach początkowych przyciąga uwagę i w świetny sposób zapowiada najbliższe wydarzenia. Ponadto Eidelmanowi udało się to z czym miał problem za pierwszym razem Horner - stworzył zupełnie inną muzykę, która o dziwo idealnie pasuje do opowieści o załodze Enterprise.

8/10