Dawno już tak bardzo nie żałowałam wydanych w kinie pieniędzy. I nie chodzi nawet o fabułę, która momentami nie pozwalała mi na nic innego poza uśmiechem politowania. Tyle mojego, że parę razy się uśmiechnęłam, dzięki postaci dwóch łowców, czy kim oni tam byli.

Abstrahując więc od fabuły, która momentami nawet jak na mit, jest grubymi nićmi szyta, skupię się na tym co najbardziej mnie bolało.

Po pierwsze chaotyczność. Przez znakomitą część filmu trzeba było się nieźle natrudzić, żeby nadążać za tym co się dzieje na ekranie. Niestety w czysto dosłownym sensie. Rozumiem, że sceny walk winny być dynamiczne, ale na litość, chciałabym coś dostrzec.

Po drugie. Ilość 3D w 3D. Zapłaciłam te dodatkowe parę złotych chyba tylko po to, żeby obejrzeć sobie wspaniale zrobione w trzecim wymiarze reklamy i zwiastuny. Bo na tym się skończyło w moim odczuciu. Czy ten film miał choć moment dobrego 3D? Ja go nie dostrzegłam.

I po trzecie brak jakiegokolwiek balansu. Idzie mi o to, że przykładowo na walkę z drugorzędnym skorpionem, który tak naprawdę ma znikome znaczenie dla fabuły, poświęcamy masę czasu a finałowa walka toczy się tak, jakby reżyser tylko marzył o dobrnięciu do końca. I już nie wspomnę o scenach pokroju tej z mechaniczną (?!) sową, która wzięła się nie wiedzieć skąd, na co i po co a do filmu pasowała jak wół do karety.

I niech mi ktoś powie, czy to tylko ja mam jakieś zwidy czy na początku filmu matka Perseusza to typowa greczynka a później ewidentna blondyna, bo naprawdę nie zmuszę się do ponownego oglądnięcia.

...

Kupa śmiechu. 3/10.