Gdy pierwszy raz oglądałam "Stowarzyszenie umarłych poetów", miałam 8 lat. Nie będę ukrywała, że wprost wychodziłam z siebie z nudów. Nie wiedziałam o co tak naprawdę chodzi, oczy same mi się zamykały. Po kilku latach, mając w pamięci moje pierwsze wrażenia z filmu, z niechęcią postanowiłam obejrzeć go jeszcze raz. Wstrząsnął mną niesamowicie. Potraktowałam go zupełnie inaczej. Stałam się dzięki niemu dojrzalsza, zdałam sobie sprawę z otaczającego nas piękna, ale też bólu i cierpienia, jakie niesie za sobą rezygnacja z marzeń, planów na przyszłość. Do dziś pamiętam, że byłam roztrzęsiona, nie mogłam opanować łez, kiedy mój ulubiony, dobry i niewinny bohater popełnił samobójstwo. Nie mogłam się nadziwić, skąd na świecie tyle niesprawiedliwości?! Ten film pokazał mi, jaka jest rzeczywistość: brutalna, nie fair, nieodgadniona. Naprawdę warto oglądnąć ten film, by zdać sobie sprawę z tego, na co stać los i z tego,że pośród szarej rzeczywistości można odnaleźć coś pięknego, szczerego i unikatowego:przyjaźń. Ponad to bardzo podobały mi się kreacje aktorskie Ethana Hawke''a i Robina Williamsa. Film z pewnością zasłużył na otrzymane oscary.