Jestem po seansie "Strategii mistrza", czyli quasi biografii Lance'a Armstronga.
W najśmielszych snach nie spodziewałem się, że niespełna dwugodzinny film może zmienić mój pogląd na sport i nie tylko!

Od dziecka byłem aktywny, ruszałem się, kibicowałem, śledziłem, ale dopiero od wczoraj otworzyłem oczy. Gdy eksperci sportowi podnosili w dyskusji temat powszechnego dopuszczenia dopingu, ja przyjmowałem to z lekceważącym uśmiechem, może nawet jako wariactwo. Okazuje się, że wariactwem jest udawanie, że króliczka można dogonić! Nawet gdy przypadkiem się go złapie, to jest jak w krajach byłego Związku Radzieckiego, tzn. nie: "za co mnie uderzyłeś?", tylko: "kim jesteś, że mnie uderzyłeś?", czyli równi i równiejsi, bo przecież to pieniądz kręci kulą ziemską i tylko naiwni sądzą, że jest inaczej. Film przypomina, a właściwie uczy, że to sportowcy przyciągają sponsorów, kibiców, telewizje, ogromne pieniądze i to za to budowane są stadiony, areny i w końcu laboratoria antydopingowe. W tym łańcuchu pokarmowym wszyscy doskonale znają swoje miejsce w szeregu.

Chociaż na wizerunkowe szczęście, w filmie nie ma Polaków, to zagłębiając się w szczegóły życiorysów bohaterów filmu, bardzo łatwo znajdziemy rodaków będących bliskimi współpracownikami, kolegami z grup kolarskich Lance'a Armstronga. Nie ma żadnych wątpliwości, że wszyscy o wszystkim wiedzieli i brali czynny udział.

Okazuje się, że jedyną bronią do walki z dopingiem, z państwowymi molochami, z nierównościami genetycznymi jest... całkowite jego dopuszczenie