Zacznijmy od tego ten film to jest dzieło sztuki - to nie jest kino rozrywkowe, to nie jest film akcji jak większość filmów w tematyce II wojny światowej. Film ma nietypową konwencję, gdyż bawi się z widzem, gdyż ma ma stymulować wyobraźnie widza. To jest poważny film który ma swój przekaz, jest skierowany do widza dojrzałego który ma zinterpretować go na swój sposób.

To co się dzieje na ekranie tak naprawdę to drugoplanowy materiał w filmie. Bo w rzeczywistości na ekranie nie dzieje się zbyt wiele. Ot rodzinna sielanka, rozterki głównego bohatera, nieoczekiwany awans którego nie chciał, rozpieszczona żona dla której najważniejsze są luksusy (jak na tamte czasy). W normalnej materii nie byłoby to nic ciekawego gdyby nie jeden fakt...

Fakt że mieszkali obok największego obozu zagłady, fabryki śmierci w historii ludzkości, gdyby nie fakty że obok domu tej rodziny ginęły tysiące ludzi, codziennie były słyszalne dżwięki odstrzału z broni palnej, płaczu kobiet i dzieci, codzienny śmród z kominów w związku z palonymi ciałami.

I to właśnie to tło w tym filmie jest najważniejsze, z pozoru niby drugi plan, jako widzowie tylko słyszymy/domyślamy się, co się dzieje, ale.... no właśnie, w tym filmie to jest najważniejsze. Nasz słuch, nasza wyobraźnia.


Plus do tego czarne obrazek na początku i końcu filmu, czerwony i biały w środku filmu, a w tle dźwięki.

To co się działo na ekranie tylko 2/10 (drętwe dialogi, fabuła kompletnie nie wciągała), ale otoczka wokół ekranu, sztuczka wobec widzów na stymulacje wyobraźni podwyższą moją ocenę na 7/10.

Swoją drogą uważam że ten film nadaje się do oglądania w kinie, bo oglądając go na telewizorze/tablecie/smartfonie na pewno nie poczułbym tego samo co oglądając w kinie.

Paradoksalnie najbardziej na wyobraźnie działają na końcu urywki z współczesności z współczesnego muzeum w Oświecimiu, z wagonami, stosami ubrań, z stosem butów.