To doskonała scena. Ważne są te zwykłe czynności, które wykonują panie (odkurzanie, czyszczenie itd.) na tle dowodów tego okrucieństwa, które w tym miejscu miało miejsce. To niemalże kontynuacja przesłania filmu.

Moim zdaniem współgrał z resztą filmu - przyziemne i prowizoryczne czynności, proza życia, toczy się dalej obok świadectwa zbrodni.

Świetny zabieg (jak i pare innych w tym filmie). Moim zdaniem w scenach współczesnych pokazujących czynności konserwatorskie (!) muzeum widzę dwie rzeczy. Po pierwsze, żeby pielęgnować prawdę historyczną, a po drugie - żeby, mówiąc symbolicznie, żadna smuga na szybie, przez którą oglądamy historię świata, nie zakłóciła nam prawdziwego, realnego obrazu przeszłości (a nawet teraźniejszości - tak jak wypaczała ją wówczas nazistowska narracja).

Scena współczesna jest wklejona pomiędzy sceny jak Hoss rozgląda się po pustym korytarzu, aż spogląda w stronę kamery - dla mnie to tak, jakby spoglądał na sceny z Muzeum czyli - spoglądał w przyszłość i miał przebłysk efektów swoich działań (a także na widza). Potem schodzi dalej w mrok.

Ujęcia z góry - jakby z komory - rozumiem, jako oko historii i ofiar, które obiektywnie ale milcząco ogląda w tym filmie przeszłość.