Jakbym znowu spotkała się z Gelsominą z "La strady". Te same wzruszenia, poszukiwanie swojego miejsca w życiu, samotność, chłód, bezradność wobec tego, co otacza. I znowu konstrukcja oparta na trójkącie, trójka głównych bohaterów. Czyżby nawiązanie do włoskiego neorealizmu?
Zamiast magii linoskoczków i grajków jarmarcznych, tańczące kurczaki.
Scena napadu na bank a przypadkowo na aptekę, bo oni wszyscy sa w zmowie, też niesamowita. Zaskoczył mnie ten film, taki leciutki klimat i pogodna muzyka, które łagodzą odbiór albo celowo nas zwodzą.