Widzę, że dostrzegasz to, co w „Substancji” najważniejsze – rozgrywkę z ludzką próżnością, tę dekonstrukcję celebrowanego narcyzmu, którą tak starannie podano tu jak na tacy. Film dosadnie pokazuje, że dzisiejszy kult „ulepszania siebie” przypomina ślepy bieg na oślep w stronę przepaści, byle tylko błyszczeć mocniej.

To historia, która wyciąga na światło dzienne, że nie każda zmiana to „postęp” – czasem to zwyczajna autoparodia, owinięta w technologiczne złudzenie. A jeszcze, im bardziej bohaterka pragnie się "naprawiać", tym szybciej odsłania swoje wewnętrzne pęknięcia. Właśnie w tym tkwi niezwykłość „Substancji” – daje widzowi przyjemność oglądania destrukcji Ego, niczym pięknej katastrofy, i robi to z piekielnie inteligentnym humorem.