Surrealistyczna tragifarsa. W typie chorej wizyjności Cronnenberga. Na warsztat został wzięty problem współczesnych kobiet, które nie potrafią się starzeć z godnością, nie akceptują odpowiednich dla wieku zmarszczek, klapniętych tyłków i obwisłych cycków, cellulitu i rozstępów, pajączków, żylaków, żółwiej skóry, placków łysiny, plam wątrobowych, tłuszczaków, pypci, wiedźmich kurzajek itp. Ileż to kobiet przerabia się bohatersko na potwory przy pomocy botoksu, silikonu, plastycznych operacji. Po świecie pałętają się całymi stadami dzidzie piernik udające nastolatki, którym jedzie z japy, łażą niczym zombiaki, ledwo, ledwo, ale starają się wyglądać przy pomocy skóry twarzy naciągniętej za uszy, że aż trzeszczy. Tragedia jest dopiero gdy szwy puszczą. Ponoć film jest obrzydliwy, szokujący, ludzie wychodzili w trakcie seansu, bo nie byli w stanie patrzeć. Doprawdy?! Wadą filmu jest to, że momentami jest monotonny i nudny, a finał faktycznie jest delikatnie przegięty, ale znowu nie aż tak, by mógł budzić jakieś większe emocje. Poza tym to całkiem zabawna komedia o traumach starzejącej się kobiety. Wydaje mi się, że Demi Moore chyba osobiście też miała z tym niejaki problem i najwyraźniej temat babskich paranoi skutecznie przepracowała, skoro zdecydowała się zagrać taką rolę. Brawo dla pani, pani Moore!