Elizabeth (osoba - ego - świadome ja) nie spełnia już wyidealizowanych kryteriów, które wymaga od niej środowisko. W następstwie tego przestaje akceptować swoje nieuniknione cechy starzenia się (bycia człowiekiem), takie jak zmarszczki czy celulit (gniew, zazdrość, naiwność, lenistwo, "niemęskść", "niekobiecość"). Chcąc być znów uwielbiana kreuje (personę), którą jest Sue. Elizabeth potępia swoje JA i nie chce wychodzić z kochanej przez wszystkich jak i samą siebie roli, postanawia więc pozostać w niej cały czas. Okazuje się jednak, że persona nie może istnieć bez reszty swojej osoby. Co więcej - im bardziej osoba chce pozostać w roli persony, im bardziej nienawidzi swojego JA i chce stać się tą idealną osobą, tym bardziej uwydatniają się cechy, których w sobie nie akceptuje. Cień - w przypadku braku akceptacji jego istnienia - zaczyna przenikać do ego. Osoba tłumiąca w sobie gniew nakłada maskę uprzejmości, aż w końcu zaczyna wybuchać gwałtowną agresją, osoba tłumiąca w sobie bezradność udaje silną i niezależną, aż w końcu zaczyna płakać i błagać o pomoc, osoba potępiająca odpoczynek pracuje godzinami, by potem całymi dniami prokrastynować przed komputerem, a Elizabeth w końcu staje się paskudnym monstrum (cieniem).