Nie zgadzam się z interpretacją, że bohaterka została wysłana do piekła. Wydaje mi się, że film bardziej eksploruje złożoność ludzkiej natury oraz wewnętrzne zmagania, a niekoniecznie sugeruje, że jej przeżycia prowadzą do jakiejś ostatecznej kary. Choć Elizabeth umiera, w jej ostatnich chwilach możemy dostrzec, że jest szczęśliwa, pogrążona w iluzji własnego umysłu. Zamiast piekła można to interpretować jako rodzaj tragicznego spełnienia, w którym bohaterka konfrontuje się z własnymi lękami i pragnieniami. Film ukazuje, jak obsesje i dążenie do idealnego „Ja” mogą prowadzić do autodestrukcji, ale także do momentu wewnętrznej harmonii, nawet jeśli jest to iluzoryczne.

Warto zwrócić uwagę na znaczenie słów, które słyszy w swoim umyśle na samym końcu filmu. Mogą one symbolizować głęboką tęsknotę za bliskością i akceptacją, których tak często poszukujemy w życiu, a jednocześnie odzwierciedlają uniwersalne ludzkie doświadczenia.

Cieszę się, że film zdobył uznanie wśród polskiej publiczności, ponieważ pokazuje, że tego rodzaju historia może być nie tylko interesująca, ale i potrzebna w dyskusji o naszej rzeczywistości.