Czyli mamy problem, bo film wywołuje dokładnie te emocje, które miał wywoływać? Obrzydzenie, dyskomfort, refleksję nad dążeniem do ideału i jego destrukcyjną naturą?

Narzekasz na „ekstremalną obrzydliwość”, zwłaszcza na końcu? To właśnie punkt kulminacyjny, moment, który wbija temat w mózg jak młot pneumatyczny. Nie da się mówić o niszczącej obsesji w wersji light, bo wtedy cała głębia by zniknęła, a bez tego film byłby kolejną nijaką opowieścią o ludzkich słabościach.

„Odpycha zamiast angażować”? Nie każdy przekaz musi cię głaskać po głowie i szeptać, jak dobrze sobie radzisz. Ten film wali prosto między oczy, żebyś zapamiętał, o co chodzi, a nie po to, żebyś go oglądał przy obiedzie i zapomniał w godzinę.

Zgadzam się z tym, jednak dla mnie obrzydliwość szczególnie pod koniec nie wywoływała już żadnego zaangażowania. Byłam ją zmęczona, nie była dla mnie czymś zaskakującym - nie mam problemu z użyciem jej do sprawiania dyskomfortu - wręcz to lubię. Uważam jednak, że należy to robić z umiarem. Tu moim zdaniem było tego dyskomfortu tak dużo, że już nie wywoływał we mnie żadnych emocji. Na końcu widząc kolejne nadmiar obrzydliwe sekwencje moją reakcją było 'ile jeszcze?' miałam ochotę "przeskipować" do ostatniej sceny, dlatego mnie odpychała.

Inne aspekty filmu świetne, tak jak już pisałam tematyka poprowadzona super. Montaż, ujęcia i kolorystyka bardzo do siebie pasowały.