Cóż, może reżyserka rzeczywiście próbowała być jak głośne, bezczelne dziecko, ale przynajmniej to dziecko miało coś do powiedzenia! Co do sztuczności – czasami w kinie właśnie o to chodzi, żeby nie serwować nam codziennych realiów, tylko przekroczyć granice i wbić widza w fotel absurdalnością sytuacji. Może reżyserka po prostu chciała, żebyśmy na chwilę oderwali się od rzeczywistości i zanurzyli w świecie, gdzie granice kuriozalności są płynne, a postacie są tak niewiarygodne, że aż zaczynają przypominać naszych znajomych z imprez?

Nie wiem czy miała coś do powiedzenia oprócz tego, że młoda, jędrna dupa jest lepsza od starej, obwisłej dupy, bo wyłączyłem po 40 minutach. Nie, w kinie nie chodzi o to, żeby pokazywać absurdalne rzeczy, tylko żeby pokazywać rzeczy rozpoznawalne, bo wszyscy jesteśmy ludźmi i dopiero wtedy możemy zrozumieć coś, gdy istota tego kim jesteśmy jest zachowana.

Rozumiem Twoje zdanie, ale po 40 minutach trudno ocenić, czy film rzeczywiście promuje młodą, jędrną „dupę” jako ideał. Może pozostała cześć filmu zaskoczyłoby Cię bardziej niż myślisz?