Nie jesteś sam w swoich spostrzeżeniach, gdyż rzeczywiście można dostrzec pewne paralelne elementy w montażu i stylizacji wizualnej obu filmów. „Substancja” korzysta z technik, które budują intensywne napięcie oraz emocjonalne zaangażowanie widza, co przypomina nam o ścisłym związku między formą a treścią. Tak jak w „Requiem dla snu”, sposób, w jaki obraz i dźwięk współdziałają, aby przekazać wewnętrzne zmagania bohaterów, jest kluczowy dla odbioru ich psychicznych stanów. W obydwu dziełach, reżyserzy posługują się wizualnym językiem, który odzwierciedla psychiczne krajobrazy postaci, tworząc wrażenie głębokiej autentyczności ich przeżyć. Taki sposób narracji ma na celu nie tylko oddanie stanu wewnętrznego bohaterów, ale również wywołanie refleksji nad ludzką kondycją, co czyni obydwa filmy wyjątkowymi w swojej formie i przesłaniu.