Komu jeszcze DQaid nakłada się na WDafoe z Dzikości Serca?
Sama maniera ujęć szczególnie z DQ to kalka DLyncha. Motyw z żilółta linia autostrady kolejny ukłon do DL. Jak i tajemniczy dostawca “substancji”.
Surrealizm magiczny połączony z sterylna momentami sceneria przecinaną brudem smrodem i obdzydliwościa - szybko zaczyna męczyć.
Sama fabuła prosta by nie rzec za prosta.
Nieunikniona walka starego ja z nowym - wizualnie efektowna ale wydmuszka jeżeli chodzi emocje. Chyba że do emocji zaliczymy odruchy wymiotne..