Mimo, że naiwny i głupi jak kilo gwoździ - to to jest jeden z najlepszych "złych" filmów. Peter O'Toole czy Faye Dunaway naprawdę dobrze grają i dają radę mimo nielogicznego zachowania bohaterów czy dialogów, w których to postacie mówią, co im ślina na język przyniesie. Bardzo mi się podobały muzyka, efekty specjalne czy scenografia: dla niewtajemniczonych robi to spore wrażenie (kto oglądał "Asterix i Obelix: Misja Kleopatra" wie, o co kaman). Miałem ubaw ze sceny, kiedy to Supergirl rozbija się o automaty, próbując wzlecieć na pelerynie niczym prawdziwy Superman. Banan na twarzy gwarantowany! Jerry Goldsmith był swego czasu świetnym kompozytorem - nawet do "Supergirl" stworzył w pełni wartościową muzykę. A Jeannot Szwarc reżyserując ten film przynajmniej był szczery i wiedział, za co się bierze. Nie udaje, że to ma być wielce ambitne, przełomowe, pełnowartościowe kino - tylko durny film, gdzie masz się odprężyć i zapomnieć o całym Bożym świecie. Polecam każdemu fanowi sci-fi! 7/10