Singer raz jeszcze udowodnił, że jest w tej chwili najlepszym reżyserem kina komiksowego. Potrafił bowiem tchnąć nowe życie w całkowicie zdawało się zużyty pomysł, jakim jest seria Superman. Powstało widowisko zapierające dech w piersiach i - co zdaje się być sztuką nieosiągalną dla innych reżyserów - zaludnione bohaterami mającymi psychikę, a nie będącymi tylko jednowymiarowymi dekoracjami dla efektów specjalnych. Oczywiście nie przesadzajmy, do dramatu psychologicznego to “Supermanowi” dużo brakuje, jednak miło jest oglądać film, w którym bohaterowie mają uczucia, problemy, odczuwają sprzeczne popędy, emocje.
I właśnie dlatego nie cierpię Singera, bo to wszystko powinno było się znaleźć w X3, serii o wiele mi bliższej niż Superman. Tymczasem reżyser marnuje to na tego najbardziej absurdalnego z wielkich amerykańskich herosów.
Film nie umywa się do dwóch pierwszych X-Men, jednak bezapelacyjnie nastąpiła reanimacja serii. Ciekawe jest też to, jak owa reanimacja wygląda. W przeciwieństwie do Batmana, gdzie zdecydowano się na nowe opowiedzenie przygód Mrocznego Mściciela, Singer wyraźnie odwołuje się do wcześniejszych filmów łącząc je dość zgrabnie i to nie tylko poprzez wykorzystanie Brando. Ryzykowny był to pomysł (zważywszy że seria jako całość była dość nędzna, delikatnie mówiąc), jednak Singerowi się udał. Zapewne kolejny film z serii powstanie niedługo.