Film obejrzany. Świetny, skromny ale ujmujący.
Recenzja - dno. Prosiłbym o niezamieszczania tak żałosnych recenzji filmu, który w żaden sposób nie powiela klisz a jeśli rECENZENTOWI wydaje się, że to ma miejsce to mimochodem stwierdza, że jest w tym zaściankowym kinie coś co potrafi ruszyć ludzi spoza tej zapyziałej kinematograficznie Afryki. Tak recenzencie są na tym świecie klisze takie jak ludzkie emocje i uczucia.
Ps. sztuka od 2 tys. lat powiela te same biblijne i antyczne klisze panie rECENZENCIE.
ps. Racz się pan zorientować co się dzieje na kontynencie Afrykańskim w kwestii powstawania filmów... np. o Lagos coś poczytaj i seansach z kaset vhs etc.

No to się kolega wykazał ze swoim komentarzem. Chyba kolega przecenia wpływ ruchu migracyjnego pierwotnych na kinematografię w Czadzie.
Studiując politologię powinien kolega znać tak podstawowy mechanizm jak piramida Maslowa. Przypomnę może, że chodzi o to, że jak brzuszek pusty to nie myśli się o niebieskich migdałach tylko o napełnieniu brzuszka.

Kolega może i o Afryce słucha, ale jakoś mało uważnie, a wygłaszając opinię typu:
"Film ten powstał w Czadzie i ma swoją charakterystyczną, trudną do strawienia dla przeciętnego europejczyka specyfikę",
a następnie:
"Piszę to choć filmu nie widziałem i nie jest to ocena jego poziomu artystycznego",
każe mi stwierdzić, że mam do czynienia z pieniaczem ignorantem w dodatku chyba raczej słabo wyedukowanym, bo
o tym jak Afryka wykorzystuje swoje szanse można od 40 lat obserwować m. in. w Algierii, czy Sierra Leone, Liberii, Nigerii, Republice Kongo, Zimbabwe, Angoli, Mozambiku a ostatnio Somalii, Sudanie i wielu, wielu innych. O tym kolega nie czyta?

A co do samego filmu, to jakby autor wątku go obejrzał to może zobaczyłby tą archaiczną narrację, która w światowej kinematografii została wyparta już w latach 60-tych, odniósłby się krytycznie do przerysowanych postaci i statycznego scenariusza i nie pisał żenujących farmazonów.

Narracja na pewno nie jest archaiczna, argument z latami 60. wyssany z palca. Nie oskarżałbym też filmu o hermetyzm, europejski widz bez trudu może go zrozumieć. Podobnym ascetycznym sposobem opowiadania realistycznych historii posługują się chociażby bracia Dardenne ("Syn"), reprezentanci brytyjskiego kina społecznego, młodzi reżyserzy z Niemiec ("Alle anderen", "Sehnsucht") czy Rumunii (Mungiu, Porumboiu). I robią to z dużym powodzeniem. Haroun wymaga jednak od widza sporo cierpliwości i otwartego umysłu. Nie używa realizatorskich sztuczek, nie bawi się emocjami widza, tak jak twórca fatalnej, polecanej przez recenzenta "Sztuki płakania", a mimo to umie poruszyć losami Atima. Szlachetne kino. Co do recenzenta - eurocentryzm plus ignorancja, typowe dla początkujących literatek.

"Film ten powstał w Czadzie i ma swoją charakterystyczną, trudną do strawienia dla przeciętnego europejczyka specyfikę. Piszę to choć filmu nie widziałem i nie jest to ocena jego poziomu artystycznego."

Dlaczego?? Jak dla mnie był to film zupełnie strawny. Historia o chłopaku, który wyrusza by pomścić śmierć swego ojca, lecz gdy poznaje bliżej zabójcę ruszają go skrupuły - mogłaby wydarzyć się wszędzie, choćby na Grenlandii. Jedyną charakterystyczną "czadyjską" specyfiką jest drugi plan - czyli Czad czy szerzej Afryka, którą widzimy w tle.