Z jednej strony kojarzy mi się to z "I Bóg stworzył kobietę" Rogera Vadima, z drugiej z bunuelowską "Viridianą". Oto mamy Zuzannę - bezpruderyjną seksowną młodą dziewczynę - która bardzo chętnie prowokuje burżujów, w których domu zamieszkała. Zuzanna wykorzystuje ich naiwność, a mistrz Bunuel szydzi ze źle pojętego miłosierdzia. Demaskuje przy okazji fałsz i hipokryzję bogaczy, ukazuje obowiązującą hierarchię (zmienną w zależności od nastawienia panó domu), pokazuje jak elastyczny jest ich kręgosłup moralny. Wiąże seks z przemocą, gierki Zuzanny powodują seksualne frustracje, a te doprowadzają do gniewu i agresji. Do spokojnego życia wprowadza za pomocą Zuzanny chaos, ale czyni z niej jedynie powód do odkrycia prawdy - a ta jest oczywiście iście niekatolicka. Silnie pielęgnowane więzy rodzinne okazują się znacznie słabsze. Cały Bunuel chciałoby się rzec.
Drażnić moga od czasu do czasu pojawiające się naiwne rozwiązania fabularne, ale to też urok starego kina.