Film ten doskonale ukazuje słabości obecnego systemu "sprawiedliwości", w którym zły
jest ten kogo się za takiego uzna. Pokazuje też smutną prawdę o naturze ludzkiej, która
jest wyjątkowo podatna na wpływy otoczenia i w odpowiednich warunkach jednostka pada
ofiarą samospełniającego się proroctwa, stając się taką, za jaką ją uznano. Ale w
więzieniu dzieje się tak nie tylko z powodu wyroków jakie ciążą na niewinnych osobach,
ale i dlatego, że zgodnie ze starym, mądrym przysłowiem: "kto z kim przestaje, takim
się staje". W realiach więzienia, gdzie każdy przejaw słabości, czy inności jest surowo
karany, jak na ironię najbardziej uległe wobec tych norm są słabe psychicznie
jednostki, które nie są dość silne by się im przeciwstawić, więc, by nie być gnębionym,
odrzuconym i poniżanym, na każdym kroku starają się dowieść swojej siły i
bezwzględności.
Biorąc powyższe pod uwagę nie sposób nie dostrzec niesłychanej hipokryzji a
przynajmniej ograniczenia intelektualnego ludzi, mówiących o resocjalizacji w
kontekście panującego dziś systemu "sprawiedliwości" i więziennictwa.
Kolejnym ważnym aspektem filmu jest ukazanie względności systemów wartości.
Od urodzenia wmawia się nam co jest dobre a co złe i podlegamy karom za wykroczenia
przeciwko tym normom. Jednak nie raz dzieje się tak, że kara, może odnieść odwrotne
skutki do zamierzonych i popchnąć jednostkę do przewartościowania i uznania swojej
odrębności od reszty społeczeństwa. I tak właśnie w realiach współczesnego
więziennictwa państwo tworzy ogromne rzesze przestępców, którzy nawet jeśli przed
trafieniem za kraty nimi nie byli, to po wyjściu będą nimi prawie na pewno.