Uwielbiam Hugh'a Jakcman, bo jest nieziemsko męski i przystojny pomimo lat. I dobrze zagrał tę "męskość" właśnie, ojca, który nie do końca rozumie kruchość psychiki ludzkiej... bo sam jest wewnętrznie "kruchy", w zranionym chłopcu, który w nim pozostał. I tu świetna 5-minutowa rola Hopkina, idealnie potrafi dobierać role, nawet te epizodyczne. "Move on! Go trough of it" Dokładnie tak! Film o metrykalnie dorosłej społeczności (niestety 90% takiej jest) i niedojrzałej emocjonalnie, która utknęła w "byciu tym zranionym dzieckiem", i wiem, naprawdę wiem, jakie to trudne i ile czasu czasem wymaga.... by wyjść z tego schematy "ofiara tworzy ofiarę". Ale właśnie dlatego, że cała ludzkość jest wewnętrznie dziećmi okaleczonymi przez swoich rodziców, którzy są z kolei okaleczonymi dziećmi swoich rodziców... to popełnia te same błędy. Rodzicielstwo jest trudne, ale rodzicielstwo powinno być tylko dla dorosłych - to idealizm. I nie mówię tu o metryce. Tu oboje rodzice odpowiadają za to co się dzieje z tym nastolatkiem, ale wcale nie dlatego, że się rozwiedli.... tylko dlatego, że sami mieli dziecię rany, i w deficytach "stworzyli rodzinę". Każdemu w depresji można pomóc. Tylko będąc dorosłym. Film pokazany bardzo jednostronnie, wzmacnia stereotyp, że "rozwód jest traumą dla dziecka", owszem, nie jest najwspanialszym doświadczeniem, bo odziera z "iluzji bajek" "i żyli długo i szczęśliwie". Ale jeśli oboje rodzice są DOROŚLI, podkreślam jeszcze raz, emocjonalnie dojrzali, to nie ma takich dramatów. Bo nie opuszczają dzieci, a siebie nawzajem w tym małżeństwie. Poczucie winy nigdy nie było i nie będzie dobrym kierunkiem. To stereotyp tego świata - ograniczonego do mentalności ofiary Chrystusowego krzyża. I tyle w tym temacie.