Slasher jakich wiele w tamtych latach - bez żadnego ambitniejszego motywu przewodniego. Fabuła jest (o ironio!) szczątkowa, w zasadzie tytuł ma się nijak do filmu, poza upodobaniem mordercy do układania puzzli, co jednak nie jest żadnym motywem do jego zbrodni. Zresztą nic nie wiemy o motywie mordercy... jeśli ofiary miały być swojego rodzaju puzzlami dla mordercy, to sorry, ale przedstawione to zostało w filmie beznadziejnie. A jeśli nie, to już w ogóle trudno znaleźć jakikolwiek motyw dla mordercy i powiązanie z nieszczęsnymi puzzlami. Scenariusz jest słabiutkim punktem tego filmu. A szkoda, bo reszta stoi na przyzwoitym poziomie. Morderstwa są krwawe i odpowiednio brutalne. Już sama scena otwierająca jest imponująca, chyba najlepsza w filmie. Szkoda, że potem jest w zasadzie coraz gorzej. Klimat jest wyczuwalny, gdy nadchodzi zagrożenie ze strony mordercy, lecz we wszystkich pozostałych scenach tak naprawdę dominuje kino kryminalistyczne i trudno poczuć cokolwiek z horroru. Zaraz po pierwszych kilku morderstwach następuje wyjątkowo długa przerwa na rozluźnienie widza. Sceny zaczynają się dłużyć, a film przeciągać. To jeden z tych slasherów, który porusza się po utartych ścieżkach. Zakończenie raczej nie zaskakuje, a sama końcówka ostatniej sceny tak bardzo wymuszona i niedorzeczna, że aż śmiesznie się ją ogląda. Całość nadrabia całkiem niezła muzyka, choć trochę za często używana. Ogólnie można powiedzieć, że jest to film raczej przeceniany w swoim środowisku. Moja ocena: 4/10.