Film opowiada historię żołnierza Johna Bradleya (Ryan Phillippe), który 19 lutego 1945 roku uczestniczył w ataku na małą, skalistą wyspę Iwo Jima na Pacyfiku, mającą kluczowe znaczenie jako zaplecze dla planowanej inwazji USA na Japonię. Bitwa o wyspę trwała prawie miesiąc, a zginęło w niej 22 tysiące Japończyków i prawie 7 tysięcy Amerykanów. Bradleyowi udało się dotrwać do jej końca, a w ostatnim dniu, wraz z sześcioma innymi żołnierzami, zatknął amerykańską flagę na szczycie góry Suribachi. Fotografia upamiętniająca to zdarzenie stała się najsłynniejszą fotografią wojenną.

Podczas inwazji na Iwo Jime - jedną z japońskich wysp w 1945 roku kilku żołnierzy dostaje rozkaz wbicia masztu z amerykańską flagą na jednym ze wzgórzy znajdujących się na wyspie. Podczas wbijania masztu zostaje zrobione zdjęcie, które początkowo nic nie znaczy. Jednak po wywołaniu filmu i opublikowaniu go w gazetach zdjęcie to staje się bardzo ważne. 3 żołnierzy znajdujących się na zdjęciu zostają z powrotem sprowadzeni do kraju by pomóc rządowi amerykańskiemu w sprzedaży bonów wojennych, dzięki którym można byłoby kupić broń, wyposażenie i pojazdy na walkę z wrogiem.

1945 rok był to czas, w którym Amerykanie bez wątpienia potrzebowali choć maleńkiej iskierki nadziei, aby nadal wierzyć w sens wojny. Takim impulsem zupełnie niespodziewanie stało się zdjęcie z japońskiej wyspy Iwo Jimy (wówczas ostatecznie jeszcze nie zdobytej), na którym pięciu żołnierzy amerykańskiej marynarki wojennej i jeden sanitariusz zatykają flagę USA na szczycie góry Suribachi. Właśnie w ten sposób narodziła się legenda o bohaterach i ich heroicznej walce. Z tej iskierki powstał wielki płomień, z którego rząd USA zaczął skutecznie czerpać fundusze na dalsze zbrojenia. Tylko trzech z sześciu żołnierzy obecnych na owej fotografii przeżyło i wróciło do ojczyzny. Ich nowym zadaniem było zachęcanie Amerykanów do finansowego wspierania wojny. Na Iwo Jimie modlili się o życie, zaś w Ameryce zaczęli oni odczuwać uzasadnione wyrzuty sumienia, że pozostawili swych kolegów, którzy dalej walczyli na wyspie. Jakaś cząstka ich samych pozostała na zawsze na czarnych piaskach Iwo Jimy i już nigdy nie pozwoliła im wrócić do normalnego życia sprzed wcielenia do armii...

Oparty na bestsellerowej książce Jamesa Bradleya i Rona Powersa film "Sztandar chwały" opisuje jedną z najkrwawszych potyczek II Wojny Światowej - bitwę o wyspę Iwo Jimę w lutym 1945 roku, której kulminacyjnym punktem było postawienie flagi amerykańskiej przez sześciu żołnierzy na górze Suribachi. Fotografia upamiętniająca to zdarzenie stała się najsłynniejszym zdjęciem wojennym i symbolem zwycięstwa dla narodu znużonego już wojną oraz ich współbraci z kompanii. Film śledzi losy tych sześciu bohaterskich żołnierzy z fotografii. Niektórzy z nich zginęli na froncie, a ci co przeżyli, nie mieli ochoty odgrywać symbolicznej roli i nie uważali się za bohaterów - chcieli jedynie pozostać na froncie ze swymi towarzyszami broni, którzy walczyli i umierali bez fanfar chwały. Ojciec Bradleya, John "Doc" Bradley, był jednym z żołnierzy, których sfotografowano przy zatykaniu flagi, jednak James poznał rzeczywistą skalę doświadczeń ojca dopiero po jego śmierci w 1994 roku.

19 lutego 1945 roku. Trzy dywizje Korpusu Piechoty Morskiej Stanów Zjednoczonych lądują na wyspie Iwo Jima. Wbrew oczekiwaniom natrafiają na potężny system japońskiej obrony. Planowana na kilka dni kampania zamienia się w długotrwałą rzeź. Piątego dnia fotograf Joe Rosenthal (Ned Eisenberg) uwiecznia moment wznoszenia sztandaru na górze Suribachi. Do końca walk z sześciu żołnierzy widocznych na zdjęciu ginie trzech - sierżant Mike Strank (Barry Pepper), kapral Harlon Block (Benjamin Walker) i starszy szeregowy Franklin Sousley (Joseph Cross). Po zakończeniu bitwy sanitariusz John "Doc" Bradley (Ryan Phillippe) oraz starsi szeregowi Ira Hayes (Adam Beach) i Rene Gagnon (Jesse Bradford) zostają przetransportowani do ojczyzny w celu reklamowania państwowych obligacji potrzebnych do finansowania dalszych działań wojennych i pokonania Japonii.