Melodyjny i słoneczny obraz. Ładna pocztówka z zapomnianej Polski powiatowej. Tych miejsc, które nie nadążyły za transformacją gospodarczą ale zachowały wewnętrzną pogodność i wiarę w życie. Można powiedzieć, że i tym zapomnianym miejscom, ludziom i budynkom świeci jednak słońce.

Świetne, na wpół naturszczykowe postacie. Właściwie genialny Damian Ul (jako Stefek) Dziecko marzące i walczące. Używające rozczulająco dziecięcych sposobów (sztuczek), żeby jego świat stał się znowu pełny i kompletny. Żeby był Tata i żeby siostra dostała nową pracę. Nawet jeżeli do tego trzeba kciuków zaciśniętych na deszczu albo dziecięcych żołnierzyków pilnujących dworcowego baru. Albo gołębi szybujących po niebie. Bardzo wdzięczna, ulotna, kobieco-dziewczęca Ewelina Walendziak-Genco (siostra Stefka). Dodatkowego smaku tej postaci dodaje też język, którego się uczy.. Włoski w takim miejscu to ekstrawagancja i powiew nierealności. Ciekawy, odrobinę łobuzerski Jerzy. Świetnie dopasowana do swojej roli Liszowska. Nawet Turek pasuje tu jak rzadko gdzie, nawet ze swoimi mądrościami życiowymi..