....bo myślałem, że się zabiję ze smutku. Dzięki Bogu film się skończył, a ja jeszcze żyję,
aczkolwiek nadal nie mogę się otrząsnąć.
Nie mam nawet ochoty wdawać się w jakiekolwiek analizy, cały film odebrałem tylko i
wyłącznie sercem. Nie obejrzę go nigdy ponownie (pomimo, że to naprawdę ARCYDZIEŁO),
bo boję się, że bym tego nie zniósł.
Mam nadzieję, że jutro obudzę się takim samym człowiekiem. Żałuję, że obejrzałem.
Ja nie żałuję, ale mam podobne odczucia. Chcę tylko ostrzec, że tego filmu nie należy oglądać, kiedy wychodzi się z dołka psychicznego, bo gwarantuje doń szybki powrót.
Ten film jest żenujący, śmieszny, naiwny i utrzymany w paskudenej manierze. W żadnym wypadku nie jest wzruszający. Bo czym się tu wzruszać? Nic w tym filmie nie jest prawdziwe, żaden motyw postępowania, żadna emocja, trudno brać do serca coś tak totalnie nieprawdziwego.
mam dokładnie to samo - mogę wręcz powiedzieć, że jest to jeden z najlepszych filmów jakie oglądałem, jednak nie wrócę do niego ponownie. Ewentualnie jakieś sceny lub fragmenty musicalowe.
@ojmaszenka - moim zdaniem akurat emocji w tym filmie jest więcej niż w każdym innym Larsa
Film pięknie nakręcony - genialne zdjęcia i muzyka. Pięknie zagrała Bjork szkoda, że nie pojawiła się już na ekranie.
