film bardzo nieprzyjemny.kilkakrotnie miałam ochotę wyjść z kina.wszechobecna śmierć ukazana bez żadnej idealizacji,śmierdząca,brudna i brzydka. scena, w której Boguś topi się i ostatecznie upada na dno idealnie to obrazuje.trudne były dla mnie dialogi,słyszany brak spontaniczności,tak jakby mówić cały czas bez nabrania oddechu.irytowało mnie zachowanie i gesty Marty w stosunku do Bogusia,próba pokonania przemijania i rozkładu relacji międzyludzkich przez zachłyśniecie się namiętnością.wszystko to wydaje się jednak autentyczne i prawdziwe, chyba tak wygląda prawdziwe życie.pomimo mojego młodego wieku i przynależności do wspomnianej ,,pretensjonalnej młodzieży" czuję,że udało mi się wyobrazić to co czuła główna bohaterka. pogłębia to dyskomfort związany z odbiorem filmu.
rzeczywiście zdjęcia i muzyka są bardzo dobre.na początku wydawało mi się,że włączenie wątków autobiograficznych Jandy nie było dobry pomysłem. trudno mi to jednoznacznie ocenić. na pewno natomiast błędem były fragmenty nagrań z planu. wprowadzały one dysharmonię, burzyły kameralny nastrój,który jest niewątpliwym atutem filmu.

Autotematyzm filmów ostatnio bardzo w modzie.
Muszę się nie zgodzić: nagrania pozowane na to, co dzieje się na planie mówią sporo o relacji Jandy i Wajdy jako rzeczywistych twórców. Dodają też dramatyzmu: postać grana przez Jandę to aktorka, która wcielając się w rolę Marty na każdym kroku pamięta o niedawnej śmierci męża, przez analogię losów swoich i Marty trudniej jest wrócić do równowagi psychicznej.