Joe Bukowski jest nieudacznikiem i obleśnym typem, który ma mocno niepoukładane pod pokrywką. W dzieciństwie matka i babka źle go traktowały, dlatego facet stał się mizoginem ze spranym beretem. Niedawno wypuszczono go ze szpitala psychiatrycznego z powodu przepełnienia (!), więc Joe chadza sobie spokojnie szukając sposobu na owocne rwanie lasek. Jego wygląd temu nie sprzyja, więc Bukowski za sprawą magicznej formuły zyskuje umiejętność przemieniania się w dowolną postać. W ten sposób Joe przeistacza się w niezbyt bystrą blond licealistkę (tak postrzegają go inni, widzowie wciąż widzą Joe jako oblecha w średnim wieku). Cwaniak wykorzystuje to, by zbliżyć się do innych panienek. Wszystko w celu zaspokojenia swoich niskich, morderczych instynktów...

„The Nostril Picker” - ten tytuł mówi sam za siebie. Nakręcony w 1988 roku, wypuszczony w 1993 niskobudżetowy slasher komediowy, to kręcony z pewnością dla fun’u twór seropodobny. Zły, aż boli, ale w bardzo przyjemny sposób. Jest tu kilka całkiem świeżych pomysłów, okropne aktorstwo i mnóstwo zabawy. Sceny morderstw są totalnie tandetne (ktoś sika sobie keczupem spoza kadru); dziewczyna, której Joe obcina palce ma minę jakby zjadła nieposoloną pyrę. Dominuje amatorszczyzna i infantylizm, ale hej… jest to idealna pozycja na odmóżdżający seans przy piwie i pizzy.
Warto wspomnieć o zabawnej sekwencji kiedy Joe zaprasza do siebie prostytutkę, która okazuje się być transwestytą, następnie goni ją po mieszkaniu z bronią wykonaną z dildo. Scena na komisariacie z owym transem również przyprawia o banana na ustach.

„Dłubacz” może dostarczyć sporo quilty pleasure (pod warunkiem, że mózg zostawimy w poczekalni i będziemy trzymać palec w nozdrzu). Ten twór mógłby być jedną z najbardziej błyszczących ozdób trashowej filmoteki. Jeśli jesteś fanem amatorskiego łajna, które przynosi pokaźną porcję niezdrowej rozrywki, jest to pozycja w sam raz dla ciebie.