Mocny film w atmosferze jazzu z Nowego Orleanu, a nie romans wczesnego Brando [jak sądziłem wcześniej]. Najbardziej wyraziste postacie to zaradny, honorowy ale i często grubiański Polak oraz księżniczka z wielkiej dziury wychowana na ckliwych amantach z hollywood i papierowych romansach, która raz przybiera postać niewinnej ofiary "złych" ludzi, a w innej scenie jest niebezpieczną femme fatale ocierającą się o szaleństwo, tylko po to by całkowicie nie stracić "szlachetnej" twarzy. W Tramwaju zderza się wszystko na raz, literatura i życie, stare aktorstwo i nowe, tradycja bogatego południa z światem robotników,.. no dużo się dzieje... również w warstwie języka filmowego mamy kilka jak na te czasy rewelacyjnych pomysłów np. w montażu... Całość oczywiście bardzo pachnie papierem, ale jeśli ktoś widział trochę starych filmów to zupełnie nie będzie mu to przeszkadzać a nawet często będzie zaskoczony nowatorstwem Eli Kazana, Nie polecam, bo kto miał zobaczyć ten widział, a kto ma zobaczyć zobaczy.