w zamierzeniu to mial byc rodzaj parodii, groteski, a nie dramat. przeczytalam wlasnie w jednej z recenzji: "Teatralna jest sama konwencja filmu, którego rytm kształtują długie, dramatyczne sceny dialogowe. Teatralne bywają wreszcie zachowania członków rodziny, wymuszających na bliskich pożądane zachowania w drodze emocjonalnego teatru – sztucznych aktów gniewu, czy udawanych wybuchów płaczu. Ostlund nie jest tu patetyczny – dramatyczne wątki w najmniej oczekiwanych momentach osuwają się w dziki zjazd komedii, co tylko uwiarygodnia i umacnia antymieszczański ładunek dzieła. Pomaga też w zjednaniu sobie szerszej widowni. (...)Dzięki ogromnemu ładunkowi humoru Ostlundowi udaje się jednak uniknąć zamęczenia widza, przeciwnie; refleksja nad kondycją rodziny i współczesnej gospodarki idzie w parze z paroksyzmami śmiechu. Znakomite kino, w rzadkim gatunku, godzącym oczekiwania zarówno snobistycznych krytyków, jak i przeciętnego widza oczekującego dobrej rozrywki."
moim zdaniem jednak Ostlund jest wyjatkowo patetyczny, zbyt teatralny a przede wszystkim zbyt schematyczny, dzieki czemu zbyt przewidywalny i to wszystko co sie dzieje na ekranie z kazda minuta coraz bardziej drazni i jest meczace. Ostlund chyba przedobrzyl w swojej chceci osmieszania stereotypow, ale skoro tak wiele osob ten film docenia to moze tylko mnie tak wymeczyl :)