...bo z jednej strony: wieloznaczny, ze specyficznym klimatem, dopuszczający mnogość interpretacji, skłaniający do refleksji, z oryginalnym pomysłem i zawierający przesłanie. Skądinąd bardzo proste, mianowicie ile złego może wyrządzić niechęć, uprzedzenia i brak chęci wzjamnego zrozumienia w relacjach międzyludzkich. Motyw przewijający się własciwie przez cały film, między Georgiem i Anną, rodzicami a dzieckiem, Georgiem, a Majidem, jego synem, czy własną matką. ( a nawet rowerzystą). Wszędzie tam gdzie gwałtowność, brak czasu, zaufania, czy poczucie strachu zastępuje otwartość na drugą osobę. Brak jednoznacznego rozwiązania tajemnicy ukrytej kamery na początku irytuje (choć, że tak będzie można się domyślić już wcześniej), okazuje się też być kwestią drugorzędną, potrzebną do postawienia pytań. Ja odebrałem to tak jakby podglądaczem była osoba reżysera, lub nawet sam widz, ale każda uargumentowana intepretacja jest tak samo uprawniona. Przy tym wszystkim jednak ciężko mi się wciągnąć w filmy angażujące wyłącznie intelektualnie, a nie emocjonalnie. Nie oglądam takich filmów dla samego abstraktu przesłania, które z reguły wyłożone na stół sprawia wrażenie banalnego, lecz dla sposobu w jaki jest ono ukazane, dla całego wykreowanego świata, dla dreszczu towarzyszącemu przeżywaniu czegoś co naprawdę porusza. Ten film nie poruszył i nie wciągnąl mnie jakoś specjalnie, ani od strony technicznej, ani estetycznej, ani sposobem prowadzenia akcji. Scena śmierci Majida przykuwa uwagę, ale bardziej poprzez sam szok i gwałtownośc, niż zaangażowanie. Być może świadomie film pozostał zimny i przez to dla mnie nieco nużący i pozostawiajacy poczucie niedosytu - lecz być może jest to kwestia osobistych preferencji i gustu filmowego.