W polu gatunek ktoś całkowicie słusznie na pierwszym polu umieścił: komedia. Mimo, że film polecano mi jako naprawdę niezłą sensację, i w którym wątek sensacyjny istotnie odgrywa główną rolę, to raczej nie uznałbym go za nic niezwykłego, gdyby nie gagi właśnie. Gagi radzące sobie całkiem nieźle bez schodzenia poniżej pewnego poziomu, warto dodać. Króluje w tej kwestii zakończenie. Gotów je już byłem uznać za paskudnie słabe, po czym nastąpiła scena... Cóż, kto widział, ten wie. W każdym razie, ze śmiechu się pokładałem - a doprowadzenie mnie do takiego stanu to niełatwa sztuka.
Jak jest z resztą, już wspomniałem. Film wybija się co prawda z nurtu historii o hackerach brakiem firewalli, wirusów i OS-ów pisanych w zaawansowanej technologii 3D - czyli tak zwanym realizmem. Miałem pewne wątpliwości odnośnie sprzętu używanego przez bohaterów na początku filmu, w 1969 roku, ale najwyraźniej i tam nie ma żadnych nieporozumień, tzn. nie mają oni niczego, co by nie było przed 69-tym znane. Cóż jednak z tego, skoro cała reszta to już schemat? Zużyta mocno intryga, dość oczywiste konsekwencje większości zdarzeń, proste do rozgryzienia źródło wszelkich nieszczęść. Były dwa czy trzy momenty lekkiego zaskoczenia, ale w ogólnym odbiorze wiele nie zmieniły.
Szczęśliwie aktorzy wybrnęli z powierzonych im zadań wzorowo (co w przypadku nazwisk takich jak Redford czy Aykroyd dziwić nie powinno) i całość ogląda się lekko i przyjemnie. Nie jest to tytuł do kontemplowania i częstego wracania, ale wart jest na pewno więcej niż wtorkowy wieczór z polsatem. Kiedy już wszystkie wielkie hity się skończą, bez obaw można obejrzeć.