Niezwykły film. To jedyne slowa jakie przychodzą mi na myśl rozpoczynając ten komentarz.
Niezwykle wymowny obraz. Rzeczywistość ukazana na kopenhaskich ulicach to nic innego jak przedstawienie życia przeciętnych ludzi. Bez upiększeń, bez niepotrzebnych wzruszeń. Jest smutno i źle… Są chwile w których bohaterowie przeżywają załamania i rozterki. Samotność, do której przywykli zdaje się zasłaniać przed nimi wizję szczęścia jakie mogliby osiągnąć. Każdy jednak na swojej drodze spotyka ludzi, których może pokochać. Nie ważne czy jest to siostra, czy osoba w której się zakochuje. Przyjaźń, miłość i wzajemne wsparcie pozwalają im przezwyciężyć kłopoty jakie mają. Ich spotkanie w tajemniczy sposób powoduje język włoski, który jest tutaj jednym z głównych tematów i pełni rolę więzi między nimi, choć pozornie jest przeszkodą w komunikowaniu się.
Pani reżyser w inteligentny sposób wykręca się z odwiecznego problemu przy takich tematach. Aby nie popaść w zbyt duży sentymentalizm, ani uciec od chłodnej i bezdusznej interpretacji ucieka się do tego czym z założenia jest ‘dogma’. Czyli wszystko jest takie jak w życiu, film jest jedynie dokumentalizacją tych zjawisk. Za co brawa i chwała jej, bo von Trier to geniusz, a ‘dogmowe’ filmy to te, które przeżywa się całym sobą, całym ciałem, a w umyśle pozostaje dziura nie do zapełnienia. Wydaje się też być to słuszną drogą przy tematach w których popadnięcie w lzawe, znane z hollywoodzkich produkcji klimaty jest bardzo, bardzo łatwe. Najlepiej przedstawić prosto, bo w prostocie tkwi piękno. Najlepiej pokazać prawdziwie, bo najwspanialsze scenariusze pisze życie. Najlepiej nie budować napięcia i powodować wzruszeń podniosłą i romantyczną muzyką, bo bezduszni krytycy zjadą.
Przepiekny (ale czy to odpowiednie slowo?) film. Nieskomplikowany w odbiorze dociera do nas i zmusza do zatrzymania się – wpatrzenia się w ekran i przeżycia tego wszystkiego na co skazani są bohaterowie. A poźniej powrócenia do rzeczywistości zastanawiając się jeszcze nad tym obrazem… Film z kategorii „myślących”.