Ja zobaczyłam zmarnowane życie. A zmarnowane dlatego, że nie żyło się swoim własnym tylko wytworzonym przez popkulturę. Można albo uciekać w marzenia, albo je realizować. Można mieć własne plany, cele i prawdziwych ludzi wokół siebie. A można też wyobrażać sobie, że jest się kmś innym i nigdy nie zmierzyć się ani ze swoimi problemami, ani z samym sobą. Przepis na depresję, frustrację i narzekanie na zły świat.
Wiem, że większość widzi w tym poszukiwanie tożsamości płciowej. A ja widzę to, co napisałam.