Rok 1943, Warszawa pod niemiecką okupacją. Zofia (Bożena Adamek) pracuje w urzędzie zajmującym się opieką nad sierotami. Pewnego dnia przypadkowo spotkana Żydówka Róża (Róża Chrabelska) prosi ją o przysługę. Zofia przyjmuje pod swój dach jej córkę Ewę (Aleksandra Cezarska), nie biorąc za to żadnej zapłaty. Służąca rodziców Zofii, Celińska (Maria Zbyszewska), stanowczo sprzeciwia się ukrywaniu żydowskiego dziecka. Wymawia służbę. Tymczasem w getcie wybucha powstanie. Staje się jasne, że Róża nie odbierze córki. Zofia zaczyna być obserwowana przez gestapo. Wkrótce dostaje wezwanie na żandarmerię. Jest szantażowana przez szmalcownika. Mimo przeciwności losu nie poddaje się. Od koleżanki z biura otrzymuje skierowanie dla Ewy do zakładu opiekuńczego w miejscowości leżącej tuż przy granicy Rzeszy. Po powrocie do Warszawy Zofia zastaje splądrowane mieszkanie. Nie może odnaleźć swojego syna Marka (Wiktor Matuszewski). Zrozpaczona, postanawia popełnić samobójstwo. Od tego kroku powstrzymuje ją pojawienie się sąsiadki. Towarzyszy jej Marek. Kobieta niejeden już raz milcząco pomagała Zofii. Tym razem również odchodzi bez słowa.