Od biedy można by to nazwać thrillerem erotycznym, ale za mało w tym zmysłowości, za dużo naturalizmu, może i erotycznego, ale zdecydowanie mało romantycznego. Trąci nieco klimatami produkcji Lyncha i podobnie jak wiele z jego historii ostatecznie kończy się niczym. Postać Dafoe neurotyczna, zamknięta. Partnerująca mu aktorka według mnie gra słabo, choć być może jej „drewniane” wycofanie było efektem przewidzianym w scenariuszu. Ogólnie wypadło to bardzo naturalistycznie. Sucha „relacja” z wizytacji odziedziczonego domu i przelotnego romansu zostaje urozmaicona jedynie krótką wizją senną bohaterki. Jak dla mnie próba pokazania w jaki sposób rutyna codzienności zostaje wywrócona do góry nogami przez bezrefleksyjne folgowanie uczuciom – gdy te biorą górę nad rozumem, tragedia puka do drzwi. Możliwe, że to na planie tej produkcji zaiskrzyło pomiędzy panią Colagrande i panem Dafoe, ale nie ma po tym śladu na ekranie - może to i dobrze świadczy o warsztacie pary głównych aktorów, bo przecież mamy oglądać relacje postaci, nie ludzi je odgrywających, ale tu dla widza niewiele z tego wynika. Dziwny film, więc na pewno warto zobaczyć.