Młode, angielskie małżeństwo inwestuje w porzucony (pozornie - jak się ma wkrótce okazać), stary dom położony w szkockim interiorze. Ma być wymarzona sielanka pośród wiejskiego klimatu. Zamiast tego robi się najpierw nieprzyjemno, potem straszno a w końcu przerażająco, gdy w nocy wracają dawni lokatorzy pod postacią stukostrachów szemrających za każdą niszą, skrzypiącą deską, czy niedomkniętymi drzwiami.
Pierwsza połowa filmu, choć schematyczna – jest dostatecznie klimatyczna, aby przytrzymać zaintrygowanego widza. Tyle, że im bliżej końca, tym większa wyłazi klisza bez wyraźnego pomysłu. Widzieliśmy to już w w setkach wcześniejszych thrillerów (bo to nie horror oczywiście, którą to zmyłkę próbują nam wcisnąć zarządzający Filwebem nie zniżając się najwyraźniej do wcześniejszego obejrzenia filmu).
Anglicy podbijający Szkocję wiele pokoleń temu, od początku starali się wzmocnić (uzasadnić) swoje roszczenia poprzez pokazanie północnych sąsiadów jako mniej ludzkich, bardziej prymitywnych, pozbawionych ludzkich cech (świńskie maski po które sięgają twórcy filmu dobrze wpisują się w ten stereotyp). Tak było na długo przed wymyśleniem przejmujących do szpiku kości bajd o kanibalach z klanu Seansów
https://pl.wikipedia.org/wiki/Alexander_%E2%80%9ESawney%E2%80%9D_Bean
Tak czasami jest wciąż i teraz.
Jasne, że to tylko film i warto zachować dystans, ale i tak to mi się nie podoba.
Wdzięki apetycznej Pollyany McIntosh to za mało, aby przysłonić niemiłe wrażenie z finałowej sceny filmu, gdy w formie stygmatu wywiesza się flagę św. Andrzeja.