Fani książkowego Wiedźmina, zanim jeszcze powstał film, już wieszali na nim psy. Uwzięli się głównie na scenarzystę Michała Szczerbica. Aż tu nagle niespodzianka. Szczerbic wycofał swoje nazwisko z produkcji. Teraz trzeba się zmierzyć z filmem. Podejrzewam, że jestem w większości, czyli wśród widzów, którzy nie znają na pamięć książek Sapkowskiego, i którzy do Wiedźmina nie podchodzą na kolanach. I dla mnie to jest po prostu dobry film. Nie bardzo dobry, ale po prostu dobry. Na całość produkcji składa się jeszcze 12-odcinkowy serial, jasne więc jest, że film kinowy to esencja. Trochę za rzadka, jak dla mnie. Zbyt wiele rozgrywa się w dialogach, a nie w akcji. Zbyt wiele epizodów (choć logicznie niemal bez zastrzeżeń) niepotrzebnie rozciąga akcję. Aktorki grające dwie główne role kobiece mogłyby (nawet powinny) zamienić się rolami. Ale najważniejsze jest to, że Wiedźmin Żebrowski przekonał mnie do swojej postaci. Nie przeszkadzało mi, że wciąż jeździ pod murami Malborka. Ani że ma różne rozmiary tej samej blizny. Przez cały film trzymałam za niego kciuki. I chcę o nim wiedzieć więcej. Czekam na serial.