"Wniebowstąpienie" to niezwykły film. Bardzo oszczędny w swym wyrazie, a jednak głęboko zapadający w pamięć. To, że jest czarno-biały, to tylko jeden z jego atutów. W ten sposód kontrast bieli śniegu i czerni ciał skazańców uzyskał wymiar nieomal magiczny.
Już sam tytuł pozwala na doszukiwanie się w obrazie Łarisy Szepit'ko wątków biblijnych. I jest ich rzeczywiście bardzo wiele. Piotr Sycz, starosta, kiedy w ciemnej, wilgotnej piwnicy błaga Boga o przebaczenie, przypomina swą postawą jednego z towarzyszących Jezusowi na Golgocie łotrów. Zimny i bezwzględny śledczy Paweł Portnow, oraz, w szczególności, Kola Rybak, który w decydującej chwili stchórzył i wybrał współpracę z okupantem, symbolizują w filmie Judasza. Portnow jest zdrajcą ojczyzny i tego wszystkiego, co reprezentował sobą przed wojną, Rybak zdradza ojczyznę i swoich towarzyszy, to on przez jedną z kobiet zostaje po egzekucji Judaszem właśnie nazwany. W piwnicy tłumaczy Sotnikowowi, że kolaboracja to jedyne wyjście, że w rzeczywistości nadal będą partyzantami, ale tamten dobitnie daje do zrozumienia, co sądzi o takiej walce z wrogiem, plując mu w twarz. Skatowany i schorowany Sotnikow mówi: "Teraz wiem, że najważniejsze jest życie zgodne z własnym sumieniem". Wcześniej, podczas przesłuchania, Portnow nie mógł zrozumieć jego postępowania, jego słów ("Są rzeczy ważniejsze od własnej skóry"), próbował wyperswadować mu, że poza życiem na ziemi nic więcej nie ma i że należy ratować je za wszelką cenę. Co zobaczył w oczach dumnego wisielca? Potwierdzenie swojej teorii? Chyba nie. Myślę, że w rysach Borisa Andrejewicza Sotnikowa można doszukać się podobieństwa do Chrystysa, zwłaszcza w scenie jego śmierci, w geście tuż przed egzekucją, kiedy cały bagaż win chciał złożyć na swoje barki, aby uratować starca, kobietę i dziecko. Jego ostatnie spojrzenie jest spojrzeniem zwycięzcy, to dlatego Portnow tak szybko odwraca wzrok. Ucieczka w śmierć jest dla Rybaka wielką przegraną, doprowadza go do rozpaczy. W końcowej scenie filmu ucieka w białą, bezkresną przestrzeń, w nicość, wieczną zimę. Nie doznaje wniebowstąpienia. Ogromne wrażenie wywarło na mnie dwóch aktorów - odtwarzających role Sotnikowa i Portnowa. Poza tym zaskoczyła mnie sama reżyserka. Kiedy film reżyseruje kobieta, zawsze bardzo wiele swojej kobiecości przenosi na ekran, w tym zaś wypadku nie odczuwa sie tego wcale. To chyba wielka sztuka, choć wcale nie twierdzę, że to dobre albo złe. A film bardzo, ale to bardzo gorąco polecam.