Raisa Borisowna Sinicyna – bohaterka dzieła Graboja – jest emigrantką. Ma ponad dziewięćdziesiąt lat i… wciąż walczy. W czasach Wielkiej Wojny Ojczyźnianej była wcieloną do wojska sanitariuszką, która szła z pomocą żołnierzom broniącym oblężonego przez Niemców Leningradu; dzisiaj walczy o pamięć o nich. Chociaż żyje tysiące kilometrów od ojczyzny, aktywnie działa w Klubie Weterana, w którym nie tylko z okazji Dnia Zwycięstwa (9 maja) kultywuje się pamięć o setkach tysięcy Żydów noszących niegdyś mundury Armii Czerwonej. Graboj towarzyszył Sinicynie (i jej bliskim) przez cztery lata – przyglądał się jej w sytuacjach oficjalnych i intymnych, towarzyszył w chwilach szczęścia i smutku. Powstał z tego portret kobiety wiekowej i doświadczonej, ale wciąż bardzo młodej duchem – "zwyczajnej" bohaterki, która od kolejnych pokoleń nie oczekuje hołdów dziękczynnych, a jedynie dobrego słowa i uśmiechu. Czyli tego samego, co oferuje innym.