Jest to film o Dariuszu Milińskim, o którym dziennikarze i krytycy wypowiadają się używając słów niezwyczajnych: “niesamowity, zbuntowany, charyzmatyczny artysta, malarz, poeta, aktor, inspirator, prowokator i pewnie filozof”. Żadna standardowa nota biograficzna, urodzonego w 1957 r. w Cieplicach plastyka, nie jest w stanie oddać meandrów życia artysty i jego bujnej natury. Nie pokaże wielkości kulturowych przestrzeni, które Miliński przemierzył w swojej artystycznej wędrówce. Jego twórczość porównuje się z malarstwem Boscha i Bruegla, łączy ze znanymi polskimi nazwiskami współczesnej sztuki. Niepotrzebnie, wszak Milińskiego porównywać się z nikim nie da. W przeciwieństwie do twórców zakorzenionych w określonym fragmencie “czasoprzestrzeni”, był Dariusz Miliński banitą, outsiderem, “gwiazdą” i szaleńcem w zależności od światów, w których przebywał, włóczył się, wpadał na chwilę lub z uczuciem sytości się w nich rozpierał. Balansował między typami kultur, czasami i artystycznymi konwencjami, poszukując swojej tożsamości w hybrydycznym, często nieciągłym, procesie tworzenia. Jednak zawsze pozostaje Miliński mistrzem wizualnej metafory oraz kreacji ikonosfery powołanej przez swoją niesamowitą wyobraźnię, spierającą się z codziennością nachalnej rzeczywistości. W tym “stukniętym” świecie, jedyną możliwą wersją egzystencji jest dla artysty sztuka, jako element bytu – niczym “piękne żarcie”, pozwalająca przetrwać i ocalić siebie, rodzinę, przyjaciół, biedaków, wrażliwców i pokrzywdzonych. A założona przez Milińskiego grupa “Pławna 9”, niczym trupa średniowiecznych goliardów, wskazuje w swoich spektaklach na wstydliwie skrywany fakt triumfu głupca nad mędrcem; rozpościera przed widzami pola nostalgii za przejrzystością i dookreśleniem minionych czasów, za naturalnością pochylenia się nad potrzebującym i prawem każdego człowieka do słabości. Powstał film kongenialny. Film unaoczniający, że również w naszym świecie istnieją koło siebie, a bywa że się przenikają, dwa porządki: mityczno-magiczny oraz racjonalny. Film o dobrych-złych uczuciach, chłodnym-ciepłym niebie, uczłowieczonych marionetkach i pięknych-brzydkich ludziach, wpinających księżyce, słońca, a czasami serca. I jeszcze o sztuce, która jest zawsze metaforą ludzkiego losu. Widać można opowiedzieć sens i filozofię życia zamyśleniem i kruchością obrazów, nieoczekiwanym grubiaństwem kontekstu, filuternością żartu i powagą artystowskiego napuszenia.

Bohater filmu Andrzeja B.Czuldy Dariusz Miliński jest postacią niezwykłą. Tworzy obrazy mające w sobie coś ze średniowiecznego ducha, klimat surowych prac Boscha i Breughla, ale żyje jak radosny król. Mieszka w okolicy Lwówka Śląskiego, ma żonę, dzieci, a jego dom to właściwie dom pracy twórczej pełen ludzi pragnących mieć swój udział w artystycznym działaniu. Dlatego powstał teatr uliczny, z którym Miliński i jego goście prezentują się nie tylko w rodzinnych stronach.
Jest we „Wpinaniu księżyca” sama radość życia. Bohater i jego sztuka malowniczo wpisują się w filmowy plan. Ale tak jak same obrazy uwagę zatrzymuje to, co z prostotą i szczerością artysta mówi o życiu i twórczych przedsięwzięciach: „do mojego świata wchodzą chude subtelne sprawy”. Nie ma zamiaru czynić misji z tego co robi: „nie jestem do prostowania świata”.
Powstało rodzaj misterium, w którym reżyser splótł wiedzę o sztuce z samym życiem.