Od strony warsztatowej nic temu dokumentowi zarzucić nie można. Sam temat ciekawy, ważny i rzadko poruszany. (tutaj zresztą jest zarys fabuły http://www.dcf.wroclaw.pl/aktualnosci/1203-moviewro-wszyscy-swieci )
Starość we współczesnej skomercjalizowanej kulturze jest tematem przemilczanym, niewygodnym, niepasującym do powszechnego kultu zdrowia, piękna, młodości i szczęścia.
"Wszyscy święci" opowiada o domu starości, miejscu zapomnianym przez Boga. Ludzie tam są w niejakim zawieszeniu. Można powiedzieć, że już nie żyją (na pewno nie tak jakby chcieli) a jeszcze nie umarli. Tym oczekiwaniem na śmierć jest przesiąknięty cały film. A wszystko bez upiększeń. Tylko nagi realizm, brutalna, niewygodna prawda która przypomina nam o naszej nieuchronnej starości (o ile dożyjemy;) oraz śmierci (od niej nikt się nie wywinie).
Podobno prawdziwa sztuka jest niczym kamyk w bucie, musi uwierać. Ten film na pewno nie jest wygodny. Zwłaszcza dla przeciwników eutanazji (do których ja się choćby zaliczam).
Problem w tym, że ten film owszem wyzwala emocje. Tyle, że są to emocje w większości negatywne i pesymistyczne. Nie chodzi mi o to aby wszystko polewać lukrowanym optymizmem (można się wtedy wszak porzygać;). Mam raczej na myśli, że do każdej goryczy warto dodać choć odrobinę słodyczy. Bo takie jest własnie życie. Mnie w każdym razie tej odrobiny optymizmu zabrakło.
Po za tym film być może by zyskał gdyby poszerzyć fabułę o wspomnienia (z dawnego życia) pensjonariuszy. Może nawet należało z tych wspomnień uczynić główną treść? Wtedy film zyskałby inną wymowę. Przypominałby raczej o tym aby nie marnować życia.
A tak powstał dokument pozbawiony światełka w tunelu (z wyjątkiem nadjeżdżającego pociągu;). Jeśli ktoś lubi takie mroczne klimaty powinien być zadowolony (ja osobiście wolę na świat patrzyć przez pryzmat choćby takich filmów jak "Nietykalni").