Film przedstawia 3 tygodnie z życia szkoły średniej, jej uczniów i nauczycieli oczami nauczyciela zastępczego Henry'ego Barthesa (Adrien Brody). Przemieszcza się on z jednej do drugiej szkoły, zdobywając coraz to nowe doświadczenie, ale nigdy nie zostaje zbyt długo w jednym miejscu, aby się zanadto nie przywiązać. Zamknięty w sobie Henry dąży do perfekcji w swoim zawodzie. Jednak tym razem kolejna szkoła stawia go w nowej sytuacji, a tajemniczy świat emocji budzi się w nim za sprawą trzech kobiet.

Henry Barthes (Adrien Brody) jest utalentowanym pedagogiem, z prawdziwym darem docierania do trudnych podopiecznych. Mimo to nie pracuje nigdzie na stałe; przyjmuje krótkie zlecenia jako nauczyciel zastępczy, chcąc uniknąć przywiązywania się emocjonalnie do uczniów i kolegów z pracy. Kiedy trafia do nowej szkoły, w której frustracja kadry tylko rozjusza zniechęconą młodzież, szybko staje się dla wychowanków jedynym autorytetem. Poznaje trzy kobiety: pogrążoną w kompleksach uczennicę o imieniu Meredith (Betty Kaye), nauczycielkę Sarę Madison (Christina Hendricks) i nieletnią prostytutkę, Ericę (Sami Gayle). 

Kronika trzech tygodni z życia kilkorga nauczycieli, pracowników administracji i uczniów szkoły średniej widziana oczyma nauczyciela na zastępstwie – Henrego Barthes’a (Adrien Brody). Wędruje on z jednej szkoły do drugiej i przekazuje wiedzę, ale nigdy nie zostaje na tyle długo aby nawiązać więzi. Idealna profesja dla kogoś kto otwarcie stara się ukrywać uczucia. Pewnego dnia Henry dostaje nowy przydział. Po przybyciu do szkoły za sprawą trzech kobiet budzi się w nim wcześniej ukryty świat emocji. Uczennica Meredith (Betty Kaye), koleżanka z pracy pani Madison (Christina Hendricks) i uliczna prostytutka imieniem Erica (Sami Gayle), każda z tych kobiet tak jak Henry walczy aby znaleźć piękno w pozornie okrutnym świecie bez miłości.

Henry Barthes (Adrien Brody) pracuje jako szkolny pedagog. Ma prawdziwy talent przemawiania młodym podopiecznym do rozsądku. Mimo to postanawia pogrzebać swój dar. Spędzając kolejne dnie jako nauczyciel zastępczy, unika tworzenia emocjonalnych więzi, nie zostając w jednym miejscu wystarczająco długo. Kiedy trafia do placówki, w której sfrustrowane, wypalone ciało pedagogiczne jest obojętne wobec potrzeb uczniów, Henry szybko staje się dla nich wzorem do naśladowania jako nauczyciel, który faktycznie się o nich troszczy. W końcu odkrywa, że nie jest sam w życiu i że w świecie, w którym pozornie nie ma miłości, da się odnaleźć piękno.