David Lynch. Ciężki orzech do zgryzienia. Dotychczas żaden z obejrzanych przeze mnie jego filmów nie zrobił na mnie piorunującego wrażenia, po którym mogłabym powiedzieć "geniusz" "rewelacja". Często odnoszę wrażenie, że ludzie lubią Lyncha, bo to jest modne. Bo jest niekonwencjonalny i jeżeli jesteś jego fanem, to od razu stajesz się indywidualistą, kimś innym, mądrym... jeżeli natomiast krytykujesz jego filmy, to wszyscy mieszają cię z błotem. "Jak to?", "Jesteś niedojrzały/a",
"wolisz pewnie amerykańskie komedyjki typu straszny film", "wracaj do przedszkola"... głupie gadanie. A może w nim nie ma nic niezwykłego? Może ludzie na siłę szukają tego w jego filmach?
Według mnie jego kino jest dobre i solidne. Ale nikt nie zrozumie go do końca.
"Zagubiona autostrada", momentami nudzi, momentami trzyma w napięciu. Niekiedy masz wrażenie, że zaczynasz wszystko rozumieć, by w następnej minucie, znowu mieć mętlik w głowie. I tak jest do końca, i nawet po seansie. Po filmach Lyncha, mam zawsze pustkę w głowie, dopiero po jakimś czasie zaczyna coś tam w niej świtać- są to oczywiście przebłyski Wink , tak też było w tym przypadku.
Moją ocenę filmu podnosi naprawdę dobra muzyka, która idealnie wpasowuje się w klimat filmu, a to jest już dużo.
8/10