Żeby dowieść swych cnót dawni rycerze byli gotowi dokonać naprawdę niedorzecznych czynów, wszyscy pragnęli żyć i odejść z tego świata w zgodzie z kodeksem. Jak tchórz czy z honorem? Sposób umierania miał ogromne znaczenie, liczyło się ars moriendi. I chociaż w poematach brzmi to pięknie, film pokazuje jak to mogło wyglądać w rzeczywistości. Okazuje się, że prawdziwym rycerzom daleko do cnót, a ich śmierć zwykle nie była bohaterska, lecz zwyczajnie głupia.

Gawen jest młody i niedoświadczony, kiedy go poznajemy w swoim życiorysie nie ma żadnych historii godnych opowiadania. Za sprawą pojedynku z Zielonym Rycerzem staje się jednak legendą. Podróż, którą ma odbyć nie jest jednak romantyczną wędrówką ku chwale, lecz pełną udręki i strachu wyprawą ku ostatecznemu przeznaczeniu.

Trzeba przyznać, że film robi wrażenie niesamowitym klimatem i fantastyczną scenerią, a hipnotyzujące ruchy kamery wprost wciągają widza w tę niezwykłą historię. Chociaż niektóre sceny zapierają dech w piersiach, to moim zdaniem nie jest to arcydzieło, którym mogłoby być. Podróż Gawena jest słabszą częścią filmu, przez co nie sprostał on moim oczekiwaniom. Liczyłam na więcej, mimo to pod pewnymi względami jest to jeden z najlepszych filmów w swoim gatunku.