Abel Ferrara jest jednym z najbardziej znaczących reżyserów, jacy pojawili się na scenie amerykańskiego kina niezależnego w latach 80. Jego niskobudżetowe filmy znane są z surowych obrazów miejskiego życia w Nowym Jorku, pełnych przemocy, brudu, seksu i narkotyków. Ferrara przedstawia półświatek bez upiększeń i sentymentów, za to blisko realizmu i posmaku ulicy, nierzadko wybiera obskurne miejsca i szemrane charaktery na swoich bohaterów. Potrafi oddać klimat Nowego Jorku, doskonale wsłuchując się w oddech miasta. Podejmując tematykę dobra i zła, sięga po religijną ikonografię i niejednoznaczną moralność, aby nadać swym postaciom głębię. Jego ulubionym reżyserem jest Pasolini, o którym powiedział: "filmował swoje własne wizje i robił to bez zawodowych kwalifikacji". Uwielbieniem darzy także Godarda.

Wychował się w katolickiej rodzinie. Pierwsze krótkometrażówki zaczął kręcić w liceum razem ze swoim przyjacielem Nicholasem St. Johnem, późniejszym scenarzystą wielu jego filmów. Razem utworzyli też spółkę Navaron Films. Ferrara studiował film na State University of New York w Purchase, gdzie tworzył kolejne krótkie metraże. Po raz pierwszy duet zwrócił na siebie uwagę filmem "The Driller Killer", inspirowanym "Teksańską masakrą piłą mechaniczną" i zdobywającym serca widowni kin samochodowych. "Kaliber 45" stał się kultowym tytułem dla miłośników kina eksploatacji, a dzięki wstawiennictwu Williama Friedkina, dystrybucją filmu zajęło się Warner Bros. Posiadająca większy budżet produkcja "Miasto strachu" przyciągnęła uwagę Michaela Manna, dla którego Ferrara wyreżyserował dwa odcinki "Policjantów z Miami" oraz pilot "Crime Story". W "Chince" przeniósł szekspirowskich Romea i Julię w świat nowojorskich dzielnic Chinatown i Mała Italia. "Kocur" jest adaptacją prozy Elmore'a Leonarda.

"Król Nowego Jorku" z Christopherem Walkenem w roli głównej przedstawia bohatera na kształt Robina Hooda w poetyce mrocznego kryminału. Jeszcze bliżej ciemności znalazł się Harvey Keitel w "Złym poruczniku", pokrętnej opowieści o odkupieniu, pełnej gniewu i bezsilności. Te dwa filmy z początku lat 90. uznawane są za największe osiągnięcia w dorobku Amerykanina. Na plan "Porywaczy ciał" wkroczył już po zakończeniu preprodukcji i licznych zmianach scenariusza, zastępując Stuarta Gordona na stanowisku reżysera. "Niebezpieczna gra" została określona przez twórcę mianem "Kto się boi Virginii Woolf?" "na kwasie". "Uzależnienie" to opowieść o wampiryzmie w narkotykowym środowisku. "Pogrzeb" przedstawia rodzinę w gangsterskim świecie, "Zaćmienie" pokazuje upadek hollywoodzkiego gwiazdora, zaś "Hotel New Rose" jest adaptacją powieści science fiction autorstwa Williama Gibsona. W nowym tysiącleciu Ferrara nie zwalnia tempa, do 2017 roku nakręcił kolejne 6 fabuł i 2 dokumenty.

Reżyser często miewa problemy z pozyskaniem finansowania dla swych autorskich projektów. Podczas gdy jedni krytycy nie szczędzą mu negatywnych recenzji, inni zestawiają jego filmografię z wczesnymi dokonaniami Martina Scorsesego, Paula Schradera i Larry'ego Cohena. Od początku kariery Ferrara pozostawał wierny osobistej wizji, nie bacząc na opinie innych, co owocowało zarówno sukcesami, jak i porażkami. Między innymi dzięki temu zyskał grono wiernych fanów i status twórcy kultowego. Widzowie znajdują w jego szorstkich opowieściach diagnozę zepsucia ludzkiej duszy, widzą w jego postaciach chęć odkupienia, nadzieję na poprawę swego stanu.