Anna Neagle

Brytyjska aktorka sceniczna i filmowa, także piosenkarka. Przez ćwierć wieku cieszyła się niesłabnącym uwielbieniem publiczności, przechodząc niezaprzeczalnie do historii kina brytyjskiego jako jedna z największych jego gwiazd. Była niesamowicie wszechstronną aktorką, której emploi obejmowało dramat, komedię, czy musical. Jej filmy stały się otuchą dla Brytyjczyków w trudnych czasach II wojny światowej. Większość jej obrazów wyprodukował i/lub reżyserował Herbert Wilcox, którego poślubiła w 1943 roku.

Florence Marjorie Robertson urodziła się jako córka kapitana marynarki, Herberta Robertsona, oraz jego żony, Florence Neagle. Jako tancerka debiutowała w wieku lat 17, a w rewiach była zastępstwem m.in. Jessie Matthews. W 1931 roku zagrała główną rolę na West Endzie w "Stand Up and Sing". Przedstawienie okazało się tak wielkim przebojem, że wystawiono je aż 604-krotnie. Dzięki temu sukcesowi dostrzegł ją Wilcox i zauważył w niej potencjał aktorki filmowej. Pierwszą główną rolę otrzymała w "Good Night, Vienna", gdzie partnerował jej Jack Buchanan, z którym grała na scenie w "Stand Up and Sing". Stała się gwiazdą i w pełni zaufała Wilcoxowi, który wyreżyserował prawie wszystkie jej filmy, oprócz jednego. Opłaciło się, bo Neagle stała się wielką gwiazdą Wielkiej Brytanii.

Anna i Fernand Gravey zagrali główne role w "Bitter Sweet" Noela Cowarda. Dopiero w 1940 roku Jeanette MacDonald i Nelson Eddy uczynili z tej historii znany film, który powstał w studiach hollywoodzkich wytwórni. W 1926 na ekranach zagościła kolejna wersja "Nell Gwyn", którą kilkanaście lat później jako film niemy zrealizował Wilcox z Dorothy Gish w roli tytułowej. Historia kochanki Karola II w brytyjskim wykonaniu okazała się dla Hollywood pod kuratelą biura Haysa zbyt frywolna. Kolejne filmy były sukcesami Neagle i Wilcoxa, którzy na ślubnym kobiercu stanęli dopiero w 1943 roku.

W filmie "Three Maxims" jej rola przewidywała akrobacje na trapezie, które Anna sama wykonała. Na scenie wystąpiła w międzyczasie w szekspirowskich przedstawieniach, jako Olivia w "Jak wam się podoba" oraz Viola w "Wieczorze Trzech Króli". Zebrała świetne recenzje, choć wcześniej nie miała żadnego doświadczenia z Szekspirem. Tego samego roku Anna zagrała swoją najsłynniejszą tytułową rolę w "Królowej Wiktorii" oraz tytułową rolę "Piotrusia Pana" na scenie. Film okazał się tak wielkim sukcesem, że nakręcono jego sequel (w Technikolorze) z C. Aubrey Smithem.

Sukces Anny i Wilcoxa sprawił, że zaproszono ich do Hollywood. Tam nakręcili wspólnie "Nurse Edith Cavell" o pielęgniarce, która podczas I wojny światowej zostaje rozstrzelana przez Niemców za rzekome szpiegostwo. Film trafił do publiczności, która żyła w niepokoju ze względu na rozwijający się współczesny jej dramat II wojny światowej. Kolejne obrazy Neagle dla RKO były komediami muzycznymi. W "Irene" z Rayem Millandem aktorka śpiewa piosenkę "Alice Blue Gown" - sekwencję tą nakręcono w Technikolorze. Wystąpiła też w "No, No, Nanette" z Victorem Mature'em, oraz "Sunny" z Rayem Bolgerem. Ostatni amerykański film Neagle i Wilcoxa to "Forever and a Day".

Anna i Wilcox zdecydowali się na powrót do Wielkiej Brytanii, gdzie aktorka zagrała Amy Johnson, pionierkę lotnictwa, w filmie "They Flew Alone". 9 sierpnia 1943 Anna i Wilcox zalegalizowali swój związek, stając się mężem i żoną. Tego samego roku nakręcili komedię "Yellow Canary", gdzie wystąpiła nie tak dobrze jeszcze znana wówczas Margaret Rutherford. Dwa lata później spróbowała swoich sił na scenie w "Emmie", na podstawie powieści Jane Austen. Anna wystąpiła w filmie "I Live in Grosvenor Square" z Rexem Harrisonem i chciała zagrać z nim także w kolejnym swoim obrazie, "Piccadilly Incident", ale ostatecznie rolę otrzymał Michael Wilding. Duet Neagle i Wildinga stał się niesamowicie popularny wśród publiczności, a sam obraz zdobył status filmu roku 1947 magazynu "Picturegoer". Późniejsza praca aktorki obejmowała m.in. występy w produkcjach z Errolem Flynnem (w jednym także z jego ostatnią żoną, Patrice Wymore). Niestety ich zamierzony triumf w "King's Rhapsody" okazał się klęską i stał się początkiem końca ich panowania w czołówkach box-office. Ostatni dochodowy obraz z udziałem Anny to "Zbuntowana" z 1956 roku, gdzie grała rodzicielkę Sylvii Syms. Ponownie  z Syms oraz Anthony Quayle'em i Florą Robson zagrała w "No Time For Tears". Był to pierwszy jej obraz od 20 lat, którego reżyserem nie był Herbert Wilcox. Tego samego roku zagrała ostatnią rolę filmową.

Anna Neagle i Herbert Wilcox założyli firmę producencką, która miała kręcić filmy Frankie Vaughana, ale projekt okazał się porażką i zakończył bankructwem. Wilcox był kompletnie bez grosza przy duszy, ale sytuację finansową podratował majątek Anny. W 1964 roku aktorka wróciła na West End musicalem "Charlie Girl" i odniosła spektakularny sukces. Sztukę wystawiano ponad 2000 razy przez 6 lat. W 1977 roku zmarł jej mąż, ale Neagle pozostała aktywna zawodowo. Mimo trapiącej ją choroby Parkinsona do końca starała się nie przestawać grać. Anna Neagle zmarła na skutek choroby nerek i raka. Jest pochowana obok swojego męża na City of London Cemetery.

Brytyjska aktorka, która zarówno w filmie jak i w teatrze potrafiła zagrać każdą rolę. Kiedy miała 14 lat stała się profesjonalną tancerką. Jako aktorka zadebiutowała w musicalu "Stand Up and Sing" wystawianym w londyńskim East Endzie. Tam zauważył ja producent i dyrektor Herbert Wilcox, który uznał, że doskonale sprawdzi się w filmach. Anna została też w 1943 roku jego żoną. Małżeństwo to trwało aż do śmierci Herberta w 1977 roku i było bardzo zgodne. Poza tym Wilcox reżyserował lub był producentem każdego filmu z udziałem Anny. Nie potrzebowała protekcji męża, aby udowodnić swój kunszt aktorski, bo była utalentowana. Neagle pojawiła się w takich produkcjach jak: "Piccadilly Incident", "The Courtneys of Curzon", "Wiosna w Park Lane" czy "The Lady with a Lamp". W Wielkiej Brytanii osiągnęła ogromny sukces. Po zakończeniu II wojny światowej przez kolejne 7 lat była na pierwszym miejscu w organizowanym corocznie rankingu na najpopularniejszą aktorkę. Pomyślność w ojczyźnie sprawiła, że postanowiła wyjechać do USA, aby sukces powtórzyć również tam. Niestety w USA jej nie doceniono i powróciła do ojczyzny. Zagrała w kilku filmach i w późnych latach 50. wycofała się z gry w fabule. Sama wyprodukowała też trzy filmy: "These Dangerous Years", "Wonderful Things!" i "The Heart of a Man". Ciekawostką jest fakt, że w rolach głównych wystąpił w nich brytyjski aktor Frankie Vaughan. Powróciła też na deski teatru i zaczęła grać w sztuce "Charlie Girl", która nie schodziła z afisza przez kolejne 6 lat. Za swe 2062 występy w niej znalazła się w Księdze Guinessa. W 1952 roku została odznaczona Orderem Imperium Brytyjskiego, a w 1969 otrzymała tytuł "Lady" za wybitne osiągnięcia dla teatru brytyjskiego. Aktorka zmarła w wieku 81 lat po długiej walce z chorobą Parkinsona i z rakiem, w West Byfleet (Surrey, Anglia, Wielka Brytania).