Chantal Akerman to autorka świetnie znana zarówno krytykom, jak i publiczności kin studyjnych na całym świecie. Pochodząca z Belgii artystka debiutowała w 1968 roku krótkometrażowym filmem "Wylatuj w powietrze miasto moje". Praca powstała wyłącznie dzięki jej własnym funduszom. Bezpośrednim impulsem skłaniającym Chantal Akerman do podjęcia takiego wyzwania była jej olbrzymia fascynacja twórczością Jean-Luca Godarda, w głównej mierze zaś zadecydował podziw dla klasycznego już dziś dzieła zatytułowanego "Szalony Piotruś". "Wylatuj w powietrze miasto moje" zostało dostrzeżone i dobrze przyjęte w 1971 roku na festiwalu w Oberhausen.

Chantal Akerman realizuje filmy nie tylko we Francji, ale także w rodzimej Belgii i w Stanach Zjednoczonych. Tworzone przez nią projekty są na ogół uznawane za dzieła eksperymentalne, prowokacyjne, minimalistyczne. Sądy znajdują oczywiście potwierdzenie w formie stosowanej przez autorkę preferującą długie, statyczne ujęcia, często traktującą fabułę zaledwie w sposób pretekstowy.
W późniejszych utworach, powstających od drugiej połowy lat 70-tych, dodatkowo zaczyna się zaznaczać skłonność autorki do głębszej analizy niektórych problemów pod względem socjologicznym bądź psychologicznym. Jeżeli zaś chodzi o perspektywę spojrzenia, krytycy i filmoznawcy najczęściej przyrównują do Chantal Akerman takich reżyserów, jak Leos Carax czy Jim Jarmusch.

Pierwszym filmem autorki, jaki już w zamierzeniach miał posiadać charakter komercyjny, była zrealizowana w 1995 roku "Kanapa w Nowym Jorku".