Ten film jest naprawdę o rzeczwistości. Tak czarno-biała wygląda rzeczywistość samotnej babci.
Oglądałam film. Przypatrywałam się temu co bohaterka robi. Siedzi, robi herbatę, patrzy przez
okno. Oglądając go przerwałam w połowie żeby zadzwonić do swojej babci, która też mieszka
sama. Kiedy zapytałam co robi to powiedziała, że nic... Pije herbatę. Zawsze kiedy dzwonię do
mojej babci, która niestety mieszka daleko przypomina mi się ten wzruszający film i tak myślę, że
trzeba do swoich dziadków dzwonić najczęściej jak się da, jeśli są sami, bo czasami im ciężko w
tej samotności.