Debra Granik wywodzi się z wyższej klasy średniej, dorastała na zamożnych przedmieściach Waszyngtonu, jednak nie czuje z tego tytułu fascynacji, ani związku z jakimikolwiek elitami. Obiektyw swojej kamery skupia na niższej warstwie społeczeństwa, na ludziach pracujących, zmagających się z przeciwnościami losu. W centrum jej zainteresowania leżą postacie żyjące bez siatki bezpieczeństwa - doświadczające biedy, braku perspektyw, problemów z zatrudnieniem, egzystujące na bocznym torze wielkiej Ameryki. Opowiada o osobach zajętych własnym przeżyciem, zmuszonych do okazywania siły i mocnej woli, brnących naprzód.

Kinem zainteresowała się podczas studiów na Brandis University w Waltham, który ukończyła w 1985 roku z licencjatem z politologii. Zaczęła angażować się w lokalne projekty dokumentalne, co z czasem przerodziło się w pracę, gdy sama kręciła dokumenty dla związków zawodowych. Następnie zapisała się na podyplomowy kurs filmowy Uniwersytetu Nowojorskiego (słynny NYU). Jej mentorem był rosyjski filmowiec Boris Frumin, który zapoznał Granik z kinem neorealistów, nakazywał swoim studentom obserwować życie codzienne. Kolejnym zastrzykiem inspiracji dla przyszłej reżyserki było kino dokumentalne, od braci Maysles po Leni Riefenstahl. Jeśli zaś chodzi o filmową fikcję, uznaniem darzy takich twórców, jak Mike Leigh, Ken Loach, Shane Meadows, bracia Dardenne, Laurent Cantet czy też Abbas Kiarostami.

Granik wykorzystuje ową wrażliwość w swoich filmach fabularnych - dba o wiarygodność miejsca i postaci, wydobywa detale codzienności, poszukuje prawdy życia bohaterów, zaczepia historie o realistyczne wydarzenia. Jeszcze na NYU nakręciła krótkometrażówkę "Snake Feed" o parze zmagającej się z uzależnieniem i problemami finansowymi, która stała się punktem wyjścia do pełnometrażowego debiutu "Aż do kości". Drugi obraz, "Do szpiku kości", okazał się przełomem w karierach reżyserki oraz aktorki Jennifer Lawrence, zdobywając m.in. 4 nominacje do Oscara. Jednak mimo zyskanej uwagi, dzieła Granik nie były komercyjnymi przebojami, co przełożyło się na kilkuletnie przerwy między projektami. Dwoma kolejnymi tytułami, dokumentem "Przybłęda" i fabułą "Zatrzyj ślady", autorka kontynuuje eksplorację amerykańskiego marginesu.

Wspominane podejście do pracy artystycznej, ugruntowane w realizmie i problematyce społecznej, przekłada się także na filmowe fascynacje reżyserki jako widza. Granik największą sympatią darzy kino lat 70., tworzone m.in. przez Hala Ashby'ego. Chociaż poszukując w ekranowych postaciach pierwiastka ludzkiego, nie ogranicza się do określonych przedziałów. Z równą sympatią patrzy na losy ludzi w powojennej Ameryce ("Heroes for Sale", "Jestem zbiegiem"), czarnoskórych mieszkańców Południa ("Sounder"), niemieckich emigrantów ("Stroszek") czy choćby francuską młodzież ("Girlhood").