O homoseksualizmie Watersa dowiedziałem się - z niemałym zaskoczeniem -dopiero z dokumentu "Twoje zdrowie, chłopcze!" (2007). Ta informacja sprawiła, że cenię tego reżysera jeszcze bardziej. Nie za sam "coming out", gdyż obecnie nie ma w tym nic kompromitującego i bycie gejem jest wręcz modne. Zaimponowało mi, że jako artysta nie zamknął się w wąskim getcie kina gejowskiego. Mógł to zrobić z łatwością. Zaczynał przecież w awangardzie, gdzie łamanie zakazów jest regułą, a wszelakie perwersje - akceptowane i promowane. Niemniej zdecydował się tworzyć kino uniwersalne, z którym utożsamiać się mogą zarówno homo, jak i hetero.
Jego filmy są subwersywne, wulgarne, bluźniercze, groteskowe, ironiczne -te wszystkie cechy budzą zachwyt u jednych, a obrzydzenie u drugich. Bardzo dobrze, taka właśnie powinna być prowokacyjna twórczość: opozycyjna zarówno wobec artystycznego akademizmu, jak i lekkostrawnej komercji.
Decydując się na promowanie seksualności różnego rodzaju (przede wszystkim hetero, gdyż taki model dominuje pośród odbiorców), Waters znacznie poszerzył krąg swoich odbiorców, wytrącając zarazem broń z ręki tych, którzy utożsamiają "queer cinema" wyłącznie z promocją homoseksualizmu. Tymczasem kontrkulturowość niejedno ma imię...